Depresja nastolatków – kiedy powinniśmy zacząć się martwić?

Wzrastająca w ostatnich latach liczba zaburzeń zachowania wśród dzieci i młodzieży jest bardzo niepokojąca. Przejawy depresji w okresie dzieciństwa i młodości są często niedojrzałe, niecharakterystyczne, przypominają przejawy innych stanów i zaburzeń, a ich rozpoznanie wymaga niekiedy znacznego wysiłku. Diagnoza depresji u dziecka może być trudna, ze względu na podobieństwo objawów zarówno do zachowań i emocji towarzyszących okresowi dojrzewania, jak i innych zaburzeń takich, jak ADHD czy zaburzeń odżywiania. Obecnie wiadomo już, że zarówno dzieci spokojne, wycofane, jak i drażliwe, kierowane do specjalistów w związku ze „złym zachowaniem”, mogą cierpieć z powodu depresji.

Najbliższe otoczenie odgrywa ważną rolę w diagnozie i terapii dziecka, ponieważ udzielone wsparcie może przyczynić się do poprawy stanu emocjonalnego młodego człowieka. Często konieczność kontaktu z lekarzem psychiatrą budzi u rodziców i opiekunów lęk. Rodzice wstydzą się i nie chcą przyjąć do wiadomości, że dziecko cierpi na zaburzenia psychiczne, które ciągle jeszcze zbyt często, kojarzone są z dziwacznością i odrzuceniem. Najdłużej jak mogą odwlekają wizytę u lekarza, aby nie usłyszeć potwierdzenia swoich przeczuć i diagnozy. Ten mechanizm zaprzeczenia chorobie jest bardzo niebezpieczny, ponieważ utrudnia skorzystanie z różnych form działań terapeutycznych i wydłuża proces zdrowienia. A leczenie zaburzeń depresyjnych u dzieci i młodzieży wymaga kompleksowego podejścia – różnych form terapii (indywidualnej, grupowej, rodzinnej), warsztatów dla rodziców, psychoedukacji ale też w zależności od wskazań lekarza – farmakologii. Niezwykle ważna jest także pomoc rodziców, mająca na celu wspieranie dziecka i zapewnienie mu odpowiedniej opieki.